محیطی پر از دود و بوی تعفن، جمعیتی که بی هدف فریاد می کشند، صحنه ای فرورفته در دود که نورهای رنگارنگ گاه به گاه فضایش را روشن می کنند، خواننده ای که نعره زنان میکروفن را می بلعد، صدایی خشک با موسیقی تند راک و رقاصانی که با تکیه بر جاذبه های جنسی بیننده را می فریبند؛ اما این تمام ماجرای کنسرت های برایان وارنر- مرلین منسون- نیست! او برای جلب نظر نسل افسارگسیخته غرب هر کاری می کند، از پاره کردن انجیل، تا عریان شدن کامل و...منسون و گروهش سردمدار یکی از وسیع ترین برنامه های هنجارشکنانه در غرب هستند. گروهی که متاسفانه در کشور خود ما هم -بدون شناخت کافی- مورد توجه قرار گرفته است. اما در پس پرده این گروه هوی متال مدعی شیطان پرستی چه می گذرد؟ آیا این تصور گروهی از جوانان بی خبر ما صحیح است که: زیر این دشنام ها، هتک حرمت ها و هنجارشکنی ها «فلسفه ای وجود دارد؟»تاریخ بسیاری از انسان ها و افراد را در حافظه خود ثبت کرده، که در برابر نظام وقت خود به پاخاسته اند، برخی از آن ها قهرمان ملت خود محسوب شده اند و تعدادی نیز از خود نام نیکی به یادگار نگذاشته اند، اما در میان تمام آن ها اطوارهای شیطان پرستی در نوع خود بی مانند است. فحاشی به مردمی که زیرمجموعه جامعه آن ها را تشکیل می دهند، رواج شنیع ترین رذالت های انسانی موجود در عالم! منسون همچون سایر همپالگی های مثل و مانند خود که سر در آخور نفسانیات دارند، کوشیده است تا برای اطوارهایش، فلسفه ای ببافد سترگ و مرموز، برای بیننده آمریکایی و اروپایی که اصولا در حیات اومانیستی اش فلسفه ای دارد به نام لذت محض و دیگر هیچ! لذتی که پس از پایانش، رخوتی نامحدود و کشنده به وجود خواهد آورد. منسون معتقد است «هر کس او را نمی فهمد خودش دچار مشکل فکری است(!!!!)» او معتقد است «هر کس برداشت بدی از آثار وی دارد، خودش دچار رذایل اخلاقی است.»

فلسفه من درآوردی او که بر پایه امیال شهوانی و ارضاء هر نوع حس حیوانی و غریزی استوار است و پیش از هر چیزی بیان گر روح بیمار و روان پریشان اوست، محمل خوبی برای افسارگسیختگان جوامع مختلف مهیا می کند، تا با عنایت به سرخوشی های اپیکوری، قید اخلاق را در جامعه بزنند. گمان نمی کنم حتی بنیاد گرایان نظریه اخلاق نسبی، نظیر برتراند راسل هم تا این حد رذالت را در نسبی بودن اخلاق تجویز کرده باشند. در قاموس افراد بیماری نظیر منسون، اخلاق و خوبی همان چیزی است که شخص آن ها، از آن لذت و تمتع ببرند و از آن ها که گذشت، دیگر حیات و ممات مردم تفاوت چندانی ندارد.

اما این همه برای چیست؟ منسون به دنبال چه می گردد؟ آیا موضوع تنها بیان یک اعتراض است؟ یا بیان یک عقیده؟ روزی که منسون پای در عرصه هوی متال و موضوع شیطان پرستی گذارد، انسان فقیری بود، که پشت سر خود سال ها ولگردی و بدبختی را یدک می کشید، اما او امروز به یکی از ثروتمندترین مردان ایالات متحده بدل شده است و در عین حال و با وجود اعتراض گروه های مذهبی مسیحی و در زیر سایه مرموز عوامل سرمایه داری که در پی کسب درآمد از هر مجرا و مسیری هستند -ولو به بازی گرفتن حیات انسانی- همیشه تیتر اول را در روزنامه ها و تصاویر تلویزیونی اشغال می کند و این ها تنها بخشی از درآمدی است که منسون از قبال نعره های بی پایان و خشکش به دست آورده است. نکته بارز و درخور توجه در مورد این عروسک خیمه شب بازی سرمایه داری غرب آن است که در گروهش تنها باید او دیده شود؛ آرایش ظاهری و لباس های هنجارشکنانه در گروه تنها به او تعلق دارد و اگر کسی از اعضای گروه بخواهد خودی نشان دهد به سرعت حذف خواهد شد. او برای جلوگیری از شهرت اعضای گروهش مرتب آن ها را تغییر می دهد و بر نظریه بیماری روحی و روانی اش مهر تایید می نشاند.

آثار مخرب کارهای او بر نسل جوان آمریکا سال ها است که خودنمایی می کند و دولت ایالات متحده با سکوت پرمعنایی از کنار آن می گذرد. با تلقین موسیقی هوی متال شیطانی منسون است که برخی نوجوانان آمریکایی اسلحه به دست وارد محیط های عمومی می شوند و کشتار به راه می اندازند، واکنش منسون به این اعمال بسیار ساده و شیطانی است، زمانی که مایکل مور- کارگردان و مستندساز معروف آمریکایی- در یک مصاحبه با منسون موضوع یکی از جوانان قاتل را پیش کشید که در اعترافاتش ترانه های منسون را سرمشق کارش دانسته بود؛ او به راحتی شانه بالا انداخت و گفت: «او خودش خواسته که این کار را بکند، من او را مجبور نکرده بودم!»(?) و چه شباهتی دارد این گفته با سخنی که از زبان شیطان در دادگاه عدل الهی شنیده می شود: «خداوند به شما وعده حق داد؛ و من به شما وعده (باطل) دادم، و تخلف کردم! من بر شما تسلطی نداشتم، جز این که دعوتتان کردم و شما دعوت مرا پذیرفتید! بنابراین، مرا سرزنش نکنید، خود را سرزنش کنید! نه من فریادرس شما هستم و نه شما فریادرس من! من نسبت به شرک شما درباره خود، که از قبل داشتید، (و اطاعت مرا هم ردیف اطاعت خدا قرار دادید) بیزار و کافرم!». (ابراهیم، آیه ؟؟ )